ကၽြန္မနဲ႔..ဖုန္းေျဖစက္

                           ကၽြန္မညီမေလး 'သီ' နဲ႔ ကိုရဲလင္း (Alfred)တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဒီတေခါက္ အေမရိကားက အျပန္မွာ ကၽြန္မတို႔အိမ္အတြက္ ဖုန္းေျဖစက္ (Answering Machine) ေလး၀ယ္လာတယ္။ ျမန္မာစကားကို မႊတ္ေနတဲ့ ကိုရဲလင္းက 'ဒါ ဆရာမတို႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုး ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာေနေအာင္ လိုက္မ႐ွာရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္' တဲ့။ သူေျပာတာ တကယ္ကို မွန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးထြက္သြားရင္ လူကိုယ္တိုင္ပဲ လာလာ၊ ဖုန္းပဲဆက္ဆက္၊ လက္ခံၿပီး ေျဖမယ့္သူရယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။
တခါတေလက် ဖုန္းဆက္ၿပီးလာမယ့္ သူေတြကလည္း ဖုန္းျမည္ၿပီး ကိုင္မယ့္သူမ႐ွိ တာကိုပဲ ပ်က္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႔ ဆိုၿပီးလာ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ မေတြ႔၊ ေမးရမယ့္သူကလည္း မ႐ွိနဲ႔ အင္မတန္ အားနာစရာေကာင္းတာ။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြႀကီး ေ႐ႊပုပၸါးဆို အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ခံရလြန္းလို႔ 'မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆရာမ၊ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ စာအုပ္ကေလးတအုပ္ ဆရာမတို႔ တံခါး၀မွာ ခ်ိတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္' လို႔ အၾကံေပးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနည္းလမ္းကလည္း သိပ္အဆင္ ေျပမယ္ မထင္လို႔ အဲဒီအၾကံ အထမေျမာက္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ကူးေပါက္တဲ့အခ်ိန္ ထြက္ခ်င္ရာ ထြက္သြား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းဆက္ မေတြ႔၊ သြားတတ္တဲ့ေနရာေတြ လိုက္႐ွာၾက မေတြ႔၊ စိတ္ညစ္ၾက၊ စိတ္တိုၾက၊ ေမတၱာပို႔ၾကနဲ႔ပဲ.... ဒီလိုနဲ႔ပဲေပါ့။
ကၽြန္မ ေ၀းရပ္ေျမျခားမွာတုန္းက ဖုန္းေျဖစက္ေလးေတြ ႐ံုးတိုင္းေစ့၊ အိမ္တိုင္းေစ့ တပ္ထားတာေတြ႔ေတာ့ အိမ္ဖို႔ စိတ္ကူးမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ဘယ္အိမ္မွာ၊ ဘယ္႐ံုးမွာမွ သိပ္တပ္ေလ့မ႐ွိဘူးဆိုတာ သြားသတိရတယ္။ တယ္လီဖံုးဆိုတာလည္း အိမ္ေပါက္ေစ့မ႐ွိ။ ႐ွိတဲ့အိမ္ေတြမွာလည္း တယ္လီဖံုးကိုင္ဖို႔ လူအားတေယာက္က အျမဲ႐ွိေနတတ္တာေလ။ ကိုယ္တေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ေတာ္ပါၿပီေလဆိုၿပီး မ၀ယ္ခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းက် (စီးပြါးေရး၊ ႀကီးပြါးေရးကိစၥ ဟုတ္လည္း မဟုတ္၊ ႐ႈပ္လည္း မ႐ႈပ္ေပမယ့္) အေပါင္းအသင္းမ်ားစြာနဲ႔ ကိစၥမ်ားေျမာင္လွတဲ့၊ အိမ္မွာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ကပ္ေလ့မ႐ွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာကမွ အဲဒီစက္ဟာ တကယ္လိုအပ္တာ။ ခုေတာ့ ဟန္က်သြားၿပီ။ 'သီ' တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက သူတို႔လက္ေဆာင္ကေလးကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာေရာက္တပ္ဆင္ေပးၿပီး သံုးစြဲပံု နည္းနာနိသွ်ေတြကို သင္ၾကားေပးသြားၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ ပဲ ကၽြန္မတို႔ စတင္အသံုးျပဳပါေတာ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ စက္ကေလးကို ပလပ္ထိုး၊ အသံသြင္းခလုတ္ဖြင့္ၿပီး၊ စက္ကို နည္းနည္းပါးပါး ျမင္ဖူး၊ ေတြ႔ဖူးထားတဲ့ ကၽြန္မက ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး 'ဟဲလို၊ ေျခာက္၊ ေျခာက္၊ ခြန္၊ သံုး၊ ေလး၊ သံုး' လို႔ ေျပာထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အသံ ျပန္နားေထာင္ၿပီး မီးနီေလး ျငိမ္သြားၿပီ ဆိုေတာ့မွ 'ရၿပီ၊ သြားစို႔' ဆိုေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းက 'ဟာ.. ဒီေလာက္နဲ႔ ရပါ့မလား' တဲ့။ 'ရတာေပါ့၊ ဒီလိုပဲ သြင္းရတာ၊ ဟိုမွာ ဒီလိုပဲ ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ေျပာထားတာပဲ' ဆိုၿပီး 'ဟိုမွာ' နဲ႔ ကၽြန္မကိုင္ေပါက္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းခမ်ာလည္း 'ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္လည္း ၿပီးတာပဲ' ဆိုၿပီးၿငိမ္သြား႐ွာတာေပါ့။
အဲဒီေန႔ တေန႔လံုး စက္အားကိုးနဲ႔ သြားခ်င္ရာေတြ သြားၿပီး အိမ္ျပန္လာေတာ့ မီးနီေလးကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ေရာ မီးနီကေလးက နဂိုအေနအထားအတိုင္း ရဲရဲေလးပဲ ၿငိမ္လို႔။ တေယာက္ေယာက္က စက္ထဲစကားေျပာထည့္ထားရင္ မီးနီေလးက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ အခ်က္ျပမွာေလ၊ ခုေတာ့ ၿငိမ္လို႔။ ဘယ္လိုသေဘာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ သြားေနတုန္း တစံုတေယာက္ေသာသူမွ မဆက္ဘူးဆိုတာကေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ ဘယ္လိုမွ မဟုတ္ႏိုင္။ ဒါဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ အေျဖကို ကၽြန္မ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ဖုန္းသံ ျမည္လာပါတယ္။ ကၽြန္မေကာက္ကိုင္ၿပီး 'ဟဲလို' လုပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးရဲ႔ အသံ။
'ငါပါဟဲ့.....မယ္ႏုရဲ႔'
'ေအးပါ၊ ဘာလဲ ေျပာေလ'
'ေနစမ္းပါဦး၊ ေန႔လည္တုန္းက နင္ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ခ်ပစ္ရတာလဲ'
'ေဟာေတာ့'
'ဘာေဟာေတာ့လဲ။ အေရးႀကီးတာ ေျပာမလို႔ပါဆိုမွ ေနာက္စရာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါေလ တကယ္စိတ္တိုတယ္။ သံုးခါေတာင္လုပ္တယ္၊ နင္.... ဟင္း...'
'အမယ္ေလး... ေသေတာ့မွာပဲ၊ အဲဒါလူမဟုတ္ဘူးဟဲ့။ စက္၊ စက္။ Answering machine ဟဲ့။ နင္ေျပာခ်င္တာေတြ အဲဒီထဲ ေျပာထားခဲ့လို႔ ရတယ္ေလ။ ဒါေလးေတာင္မွ နင္မသိဘူးလား။ ငါတေနကုန္ အျပင္သြားေနတာ'
'ဟင္.. ဟုတ္လား၊ ငါဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲဟဲ့။ နင္ပဲ မွတ္တာေပါ့။ စက္ဆိုလည္း စက္မွန္းသိေအာင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေျပာေဟ့၊ တို႔က ေတာသူေတြ'
ဟုတ္လိုက္ေလ၊ ဒီတခါေတာ့ အပ်ိဳႀကီး မွန္သြားျပန္ပါၿပီ။ စက္အေတြ႔အႀကံဳ လံုး၀မ႐ွိတဲ့ သူတေယာက္ဟာ ဒီလိုျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႔ ဘ၀ ေမ့ရတာလဲ။ ေ၀းေျမ ရပ္ျခားမွာ အေဆာင္ကေန သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဖုန္းသံသံုးခ်က္ ျမည္အၿပီးမွာ 'ဟဲလို သစ္စ္အစ္စ္ ၾကည္ၾကည္' အစခ်ီၿပီး စက္သံေပၚလာတာကို မသိဘဲ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ 'ေဟ့... မၾကည္၊ မႏုေလ၊ မႏု' နဲ႔ လုပ္ေနတာ၊ ဟိုဘက္က မရပ္ဘဲ ဆက္ေျပာေနေတာ့မွ နည္းနည္း ရိပ္မိသြားၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ၾကည့္ရတာ၊ အဲဒါက်မွ 'ေၾသာ္... စက္ဆိုတာ ဒါကိုး' ဆိုၿပီး ဥာဏ္အလင္းပြင့္သြားတာ။ ေနာင္ စက္မ်ားစြာနဲ႔ ေတြ႔ထိဆက္ဆံၿပီးေတာ့မွ စက္နဲ႔လူကို ခ်က္ခ်င္း ကြဲႏိုင္သြားတာေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ၏ မ်ားစြာေသာ ခ်စ္မိတ္ေဆြ၊ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား လည္း ကၽြန္မကဲ့သို႔ ဥာဏ္အလင္းပြင့္ေစရန္ စက္ျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခင္ပြန္းသည္အား တင္ျပလိုက္ခါ ႐ွိေသး။ တခါတည္း ေအာင္ႏိုင္သူတို႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ 'က်ဳပ္ မေျပာဘူးလား၊ ဒါ 'ဟို' မဟုတ္ဘူး။ 'ဒီ.. ဒီ' ျမန္မာျပည္... ေနာ္ ဖုန္းနံပါတ္ေလး ေျပာ႐ံုပဲ မရဘူးဗ်' နဲ႔ လိုအပ္သည္မ်ားကို လမ္းညႊန္မိန္႔ၾကားေတာ့တာပဲ။
အံမယ္၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ 'ကိုယ္အသံသြင္းမယ္' ဆိုၿပီး၊ ဘယ္လိုေျပာထည့္လိုက္ သလဲ သိလား။ 'ဟဲလို.. ေျခာက္၊ ေျခာက္၊ ခြန္၊ သံုး၊ ေလး၊ သံုး၊ ဦးေအာင္ေက်ာ္တိုးနဲ႔ ေဒၚႏုႏုရည္အင္း၀ အိမ္ကပါခ်င္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပင္သြားပါတယ္။ ဒါစက္ပါခင္ဗ်ာ၊ မွာစရာ႐ွိရင္ စက္ထဲမွာ..'
အဲဒီေနရာလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္မက မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ရယ္ခ်လိုက္ေရာ။
'ေဟာဗ်ာ.... ဒီမွာ အသံသြင္းေနတယ္ ဘာျဖစ္တာလဲ'
'ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ 'ဒါစက္ပါခင္ဗ်ာ' ဆိုတာႀကီးကို ရယ္ခ်င္လို႔၊ မွာစရာ႐ွိရင္ စက္ထဲမွာ မွာခဲ့ပါ ဆိုရင္ သိပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔လူေတြ ဒီေလာက္ မတံုးပါဘူး'
အဲဒါက်မွ 'ေအး.....ေအး' ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုး အေခ်ာသပ္ ဘယ္လိုသြင္းလိုက္လဲ ဆိုေတာ့ 'ဟဲလို... ေျခာက္၊ ေျခာက္၊ ခြန္၊ သံုး၊ ေလး၊ သံုး၊ ဦးေအာင္ေက်ာ္တိုးနဲ႔ ေဒၚႏုႏုရည္အင္း၀ အိမ္ကပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပင္သြားပါတယ္။ မွာစရာ႐ွိရင္ စက္ထဲမွာ မွာထားခဲ့လို႔ရပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ' တဲ့။ မဆိုးပါဘူး၊ အိုေကဆိုၿပီး အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔ အျပင္ထြက္ၿပီး၊ ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ စက္ကေလးမွာ မီးနီကေလးက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ အခ်က္ေတြျပလို႔။ ၾကည့္စမ္း... ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြ စက္မွန္းသိသြားၿပီ။ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ မီးနီကေလးဟာ စက္ထဲမွာ မွာထားတာေတြ႐ွိေၾကာင္း အသိေပးေနတာေလ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ မွာထားပါလိမ့္။ ကဲ.. လာခဲ့စမ္းဆိုၿပီး နားေထာင္တဲ့ခလုပ္ကို ကၽြန္မ ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။
ပထမဆံုး ေပၚလာတဲ့ အသံက ကၽြန္မနဲ႔ စိမ္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႔ မ၀ံ့မရဲ အသံေလး။ '....မွာ.....က်င္းပပါမယ္ဆရာ၊ အဲဒါ ဆရာ တက္ျဖစ္ေအာင္တက္ပါတဲ့။ ဒါပါပဲ' တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။
'အသံက ျပတ္ေနတယ္။ အဲဒါ ဘယ္သူလဲ'
'ကိုယ့္ဌာနက တေယာက္ေယာက္ ျဖစ္မယ္၊ ေကာင္းေရာ။ ဘယ္ႏွစ္နာရီ၊ ဘယ္မွာဆိုတာ အကုန္ျပတ္ေနတယ္။ ေအး... ကိုယ္သိၿပီ။ စက္ထဲက တီ..တီ..တီ.. ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံ အဆံုးကို မေစာင့္ဘူး၊ ေျပာခ်လိုက္တာ'
'ဟုတ္တာေပါ့ ျပသနာပဲ'
စက္ထဲမွာ 'မွာစရာ႐ွိရင္မွာပါ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္' ဆိုၿပီး စကားဆံုးရင္ တီ..တီ..တီ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေလး ေပၚလာေလ့႐ွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး 'တီ' ဆိုတဲ့ အသံ႐ွည္ေလးဟာ စၿပီးအသံသြင္းဖို႔ စၿပီးစကားေျပာဖို႔ အခ်က္ေပးတဲ့ အသံပဲ။ အဲဒီ အခ်က္ေပးသံ အဆံုးကို မေစာင့္ပဲ သြင္းလိုက္ရင္ ေ႐ွ႔က အသံေတြ အကုန္ျပတ္ကုန္တာေပါ့။ ေနာက္ထပ္သြင္းထားတဲ့ (Message) သံုးခုကို ကၽြန္မနားေထာင္ရေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ေ႐ွ႔က အသံေတြ အကုန္ျပတ္ၿပီး တေယာက္ကက် 'ဒါပဲေနာ္' တဲ့။ ေနာက္တေယာက္က် 'ဖုန္းျပန္ဆက္ပါ' တဲ့။ ေနာက္တေယာက္က် 'လာခဲ့ပါေနာ္.. ဒါပဲ' တဲ့။ ဘယ္သူ႔အသံလဲ ဆိုတာ ဖမ္းလို႔မရဘူး။ ျပသနာပဲ။
'ကဲ... ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ'
'အင္း..ေနဦး'
ေနာက္တေန႔ အျပင္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္သလဲဆိုေတာ့ 'စက္ထဲမွာ မွာစရာ႐ွိတာ မွာထားခဲ့လို႔ရပါတယ္' ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ 'မွာမယ္ဆိုရင္ အခ်က္ေပးသံေလး နားေထာင္ၿပီး အခ်က္ေပးသံေလးဆံုးေတာ့မွ မွာပါေနာ္' ဆိုတဲ့ ၀ါက်႐ွည္တေၾကာင္းကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ့။ အိုေက... ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္သြားၿပီ။ စက္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ဖြင့္ဆို႐ွင္းျပျပီး ၿပီ။ စက္ကို ဘယ္လို အသံုးျပဳပါ ဆိုတာကိုလည္း ေမတၱာရပ္ခံၿပီးၿပီ။ ဘာမ်ားအဆင္မေျပစရာ ႐ွိေသးလို႔လဲ။ အဆင္ကို ေျပရမယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္ေလာကကို တေခါက္ ထပ္မံထြက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။

xxxx xxxx xxxx xxxx

ဒီတခါမွာေတာ့ ကၽြန္မေတြးထင္ထားတဲ့အတိုင္းပါဘဲ။ မီးနီကေလး မွိတ္တုတ္နဲ႔ စက္ကေလးထဲက ခ်စ္မိတ္ေဆြတို႔ရဲ႔ အသံေတြဟာ အျပတ္အေတာက္မ႐ွိ အဆင္ေတာ့ ေျပပါရဲ႔။ ကဲ.... ကၽြန္မ စက္ကေလး တေန႔တာ ဖမ္းယူရ႐ွိထားတဲ့ အသံေတြကို နားဆင္ၾကည့္စမ္းပါဦး။

xxxx xxxx xxxx xxxx

'အဲ.. ဟဲဟဲ...ဟဲဟဲ (အေၾကာင္းမဲ့ ႐ွက္စႏိုး ရယ္ေမာလိုက္ေသာအသံ) အဲ.. ခင္ေမာင္ျမင့္ ဆက္တယ္၊ ခင္ေမာင္ျမင့္... ဟိုဟာေလ စာတမ္းဖတ္ပြဲကိစၥေျပာမလို႔။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာခ်င္တာ။ အဲ.. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး။ ဟဲ...ဟဲ.. ကိုတိုးနဲ႔ မႏု အခုဆက္တာ ခင္ေမာင္ျမင့္၊ ဒါပဲေနာ္ ေက်းဇူးပဲ'

(သူကေတာ့ ကၽြန္မတိုရဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြ လက္ေထာက္ညႊန္မွဴးအဆင့္႐ွိတဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ဆိုသူ ျဖစ္ပါတယ္)

'ဟဲလို... အဲ..ဟဲလို...အဟင္း (လည္ေခ်ာင္း႐ွင္း၍အားယူသံ) ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုး႐ွင္၊ ႐ွင့္ကို ကၽြန္မ မသိပါဘူး၊ ကၽြန္မကိုလည္း သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟို... ကၽြန္မ ဖံုးမွားဆက္မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္.... ဒီလို အသံမ်ိဳး တခါမွ မၾကားဖူးလို႔ အသံသြင္းၾကည့္တာပါ။ ေနာက္လည္း ဆက္ပါဦးမယ္႐ွင္'

(နာမည္ကိုပါ မွားေခၚသြားတဲ့ အမည္မသိ၊ လူခ်င္းလည္းမသိ၊ ထူးဆန္းေသာ မိန္းမတေယာက္)

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ခစ္ခစ္.....ခစ္ခစ္...' (ကေလးရယ္သံမ်ား)

'ေျပာေလ' (ႀကီးေကာင္၀င္စ ခ်ာတိတ္အသံ)

'အို.... ေျပာခ်င္ပါဘူး' (စြာတာတာခ်ာတိတ္မအသံ)

'ဒီမွာ... ဒီမွာ၊ ခင္ဗ်ားကိုယ္ခင္ဗ်ား ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္မ်ား မွတ္ေနလား၊ အသံကိုက 'ပဲ' ခ်ည့္ဘဲ' (ဒီအသံပိုင္႐ွင္မ်ားကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ေလယဥ္မွဴးႀကီးရဲ႔ အနာဂါတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာေလးမ်ားနဲ႔ သူကေလးတို႔ရဲ႔ မိခင္ငယ္ေလး ျဖစ္ပါတယ္)

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ဟဲလို.... အမယ္ေလး.. စက္ႀကီးက ေခ်လိုက္တာ အစ္မရယ္၊ ေတာ္ၿပီ၊ မေျပာေတာ့ဘူး.. ဘိုင္' (ဒါက ကၽြန္မရဲ႔ 'ေဂးလ္' သမီးေတြထဲက ႏႈတ္ခမ္းတလန္ပန္းတလန္ လုပ္တတ္တဲ့ သမီးတေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္)

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ဟဲလို...ဆရာ၊ အဲ.. သမီးတို႔ပါ၊ ဟို သမီးတို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ထြက္မွာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါ။ ေဟ့.. ဒါ ငါ စက္နဲ႔စကားေျပာေနတာ သိလား။ စက္နဲ႔။ (အနား႐ွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား လွည့္ေျပာသံ) မယံုရင္ေန၊ တကယ္ကို စက္၊ လာနားေထာင္ၾကည့္'

'ဟဲလို.. ဟဲလို၊ ဟင္ စက္ကလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး'

'ခုနကေျပာတယ္၊ ငါၾကားပါတယ္ဆိုေနမွ၊ ေပး...ေပး..၊ ေတာ္ၿပီ၊ ဟဲလို ဒါပါပဲဆရာ၊ သမီးတို႔ ဖုန္းျပန္ဆက္ပါမယ္' (သူကေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းရဲ႔ တပည့္ေလးေတြ 'ဘြဲ႔လြန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ' မ်ားျဖစ္ပါတယ္)

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ေအး... စက္၊ စက္ဟုတ္လား၊ အဲဒီစက္ႀကီးပ်က္၊ ေအးေရာ' (ဒီအသံပိုင္႐ွင္ကို ရင္းႏွီးပံုရေပမယ့္ ဒီေန႔ထိ ကၽြန္မတို႔ ေဖာ္လို႔ မရေသးပါဘူး)
'ဟဲလို... အဲ... နက္ျဖန္မနက္ ကိုးနာရီကေန ဆယ့္တနာရီ (Top Star) ကို၊ ကိုသက္ႏြယ္ဖိတ္တာ လာခဲ့ဖို႔ မွာခဲ့တယ္လို႔ ေသခ်ာေလး၊ ေျပာေပးပါဗ်ာ ေနာ္၊ အေရးႀကီးလို႔ပါ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ' ('ေဟာေတာ့' ဆိုၿပီး ကၽြန္မ သေဘာက်စြာရယ္မိသူကကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အစ္ကိုႀကီး နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ပါတယ္)

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ဟဲလို.... အဲ.... တိုးေလး၊ ငါပါကြာ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဟင္... ဘာမွလဲ ျပန္မေျပာဘူး၊ အင္း စက္တပ္တာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာရတာ အရသာ မ႐ွိဘူးကြေနာ္၊ အဲ... သူငယ္ခ်င္းေရ..၊ ေျပာရဦးမယ္၊ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ဆို သလိုေပါ့ကြာ။ ဟိုေန႔က အင္း... မွတ္မွတ္ရရ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ဇန္န၀ါရီလ ေလးရက္ေန႔မွာေဟ့ ျဖစ္တာ။ တကယ္ေတာ့ ငါမမွားဘူး သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီေန႔မနက္က ထင္ေတာ့ထင္သား၊ မ်က္ခံုးကလည္း လႈပ္တုတ္တုတ္ကြ။ ငါေျပာတယ္ မိန္းမကို၊ မိန္းမေရ ငါ ဒီေန႔...'
(မွာၾကားရန္ Message တခုကို စကၠန္႔ ၃၀ အခ်ိန္ကိုက္ထားတဲ့အတြက္ စက္က ျဖတ္ေတာက္လိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မခင္ပြန္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈဟာ တ၀က္တျပက္နဲ႔ (သူဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ မသိလိုက္ရဘဲ) ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဆက္ၿပီး ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေလတယ္မသိ။)

xxxx xxxx xxxx xxxx

အသံေတြ အားလံုးကို နားေထာင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးေတြနဲ႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ သက္ျပင္းတခ်က္ကိုလည္း ကၽြန္မ ႐ိႈက္လိုက္မိတဲ့ခဏမွာဘဲ ဖုန္းသံက ျမည္လာျပန္တယ္။
'ဟဲလို.....'
'ဟဲ့... စက္လား၊ လူလား...'
ဟိုက္....၊ ကၽြန္မရဲ႔ အခ်စ္ဆံုး ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ အရာ႐ွိႀကီးကေတာ္ရဲ႔ အသံ၊ စက္လား.. လူလားတဲ့။
'လူပါဟယ္၊ လူပါ၊ စက္မဟုတ္ပါဘူး'
ကၽြန္မေျဖသံကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ ကၽြန္မ သနားေနမိတယ္။
'မသိဘူးေဟ့၊ ေမးရေသးတာ၊ ငါ့အေၾကာင္းညည္းသိသားပဲ၊ စက္နဲ႔ ေျပာဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ တယ္လီဖုန္းခြက္ႀကီး နားနားကပ္ၿပီးေျပာရတဲ့ အလုပ္ကို ငါအင္မတန္ စိတ္ပ်က္တာ၊ ဟဲ့..... ေနဦး ငါေျပာဦးမယ္'
'ေအး...ေအး.. ေျပာ....'
ခါတိုင္း ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ ဘယ္သူမွ ၀င္လို႔မရေအာင္ စကား ေျပာတတ္ၾကေပမယ့္ ဒီတခါမွာေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ ဟီးဟီး ဟားဟား လည္းမလုပ္ႏိုင္၊ သူေျပာတာေတြကိုပဲ အင္း လိုက္ရင္းနဲ႔ ဖုန္းေျဖစက္ကေလးကိုပဲ မမွိတ္မသုန္ၾကည့္လို႔။ သင္းကေလးကို ဆက္ထားသင့္ မထားသင့္ ကၽြန္မေတြးေနမိပါၿပီ။

xxxx xxxx xxxx xxxx

'ဟဲလို'

'....'

'ဟဲလို'

'ဟဲလို.... အဲ... ဆရာမလား၊ လူကိုယ္တိုင္ပဲလား၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ၊ မိုးထိုက္ပါ'

'ေအး... ကိုမိုးထိုက္ေျပာ၊ လူကိုယ္တိုင္ပါပဲ ေမာင္ရာ...ေျပာပါ'

'ဟာ... ဆရာမႏွယ္၊ ဟိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ဆက္တယ္၊ စက္မွန္းသိပါဘူးဆိုဗ်ာ၊ ဆရာမ အသံကလည္းတိုးတိုး၊ ျမန္လည္း ျမန္ေနတယ္ဗ်ာ။ သိုင္းကယူလို႔လည္း ၾကားလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘိုလိုေျပာေနတယ္ထင္လို႔.. ဟဲလို.. အိုင္အမ္ မိုးထိုက္၊ အိုင္၀မ့္တူ စပိခ္ ၀သ္စ္ယူနဲ႔ လုပ္ေနတာဗ်ိဳ႔။ ေနာက္... ဆရာမအသံက ၿငိမ္သြားၿပီး တီတီ ဆိုတာေတြ ေပၚလာေတာ့မွ ဟိုက္... စက္ဆိုတာ ဒါနဲ႔ တူရဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္လည္း တခါမွ သံုးဖူးသံုးစ မ႐ွိေတာ့ အဲဒီဟာထဲလဲ ဘယ္ႏွယ့္ဟာ၊ ဘာညာရယ္လို႔ ထည့္ခဲ့ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ'

'ေၾသာ္...ေအး၊ အဲဒီေန႔က လွည္းတန္းဘက္ ခဏေလးထြက္သြားတာကြ၊ သြားခါနီး ငါ ကဗ်ာကယာ သြင္းသြားလို႔နဲ႔ တူတယ္'

'မသိဘူးေလဗ်ာ၊ အဲဒါ ေနဦးဗ်၊ ညဘက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တခါ ထပ္ဆက္ျပန္ေရာ။ ေအာင္မယ္ အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း ခင္ဗ်ားေယာက္်ား အသံႀကီးနဲ႔ လုပ္ျပန္ေရာဗ်ိဳ႔'

အညာသား၊ နာမည္ေက်ာ္ ဓာတုေဗဒ က်ဴ႐ွင္ဆရာနဲ႔ စကားေျပာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မခမ်ာ ရယ္ရေတာ့မလို၊ ငိုရေတာ့မလို။

ဘယ္လိုလဲ စက္ကေလးေရ၊ သနားစရာ စက္ကေလးကို ကၽြန္မ အသာတို႔ထိလိုက္ တုန္းမွာဘဲ ဖုန္းသံက ျမည္လာျပန္ပါၿပီ။

'ဟဲလို'

'ဟဲလို... ႏုႏုလား၊ ေ႐ႊေအးပါ'

'ဟယ္...ေ႐ႊေအး..သူငယ္ခ်င္း၊ ငါသတိရေနတာ ဘယ္လိုလဲ....'

(႐ုတ္တရက္ ေ႐ႊေအး႐ိႈက္သံကို ကၽြန္မ ၾကားလိုက္ရပါတယ္)

'ဟဲ့... ေ႐ႊေအး၊ ဘာျဖစ္ျပန္ပလဲ ငါ့ကို ေျပာစမ္း'

၀မ္းနည္းဓါတ္ခံ အလြန္႐ွိတဲ့ မေ႐ႊေအးက ဆက္ပဲ႐ိႈက္ေနတယ္။ ျပႆနာပဲ။ ကၽြန္မ ဒီသူငယ္ခ်င္းက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲ႐ွာၿပီး၊ ႐ိုး႐ိုးအအ၊ အရာရာမွာ အားငယ္ေၾကာက္ တတ္၊ ျပႆနာမွန္ကို မ်က္ရည္နဲ႔ဘဲ အေလွ်ာ့ေပး ေျဖ႐ွင္းတတ္တဲ့သူ။ သူအားအကိုးဆံုးက ကၽြန္မ။ ခုလည္း ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ မသိပါဘူး။

'ေ႐ႊေအး၊ နင့္ကိုငါေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ မ်က္ရည္ေနာက္မွက်၊ ျပႆနာကို အရင္ေျပာရမယ္လို႔ေလ'

'ငါ...ငါ... ၀မ္းနည္းလို႔ပါ'

'ေအး.. ဘာျဖစ္လို႔ ၀မ္းနည္းတာလဲလို႔'

'ငါ... ဟိုတေန႔က နင္တို႔အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တာ၊ နင့္ေယာက်္ားက ငါ့ကို အဖက္လုပ္ စကားမေျပာဘူး သိလား'

'ဘာရယ္....'

'ငါက ဒီဘက္ကေန ေျပာေနပါတယ္။ ဆရာ၊ ကၽြန္မ ႏုႏုသူငယ္ခ်င္း ေ႐ႊေအးပါလို႔၊ သူက ဖုန္းနံပါတ္ေတြ၊ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္နာမည္ေတြေျပာတယ္။ အသံကလည္း တမ်ိဳးႀကီး၊ ငါ့ကို အရင္က ေျပာတဲ့ အသံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ငါဘယ္လိုေျပာေျပာ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ငါ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ... ငါ...'

'ေနဦး.... ေ႐ႊေအး ငါေျပာမယ္'

'(႐ိႈက္လ်က္) ငါက နင့္ကို ခဏခဏ အကူအညီေတာင္းရတာ ခဏခဏ ဒုကၡေပးရေတာ့ သူက ငါ့ကို....၊ ငါေနာက္... နင့္ကို ဒုကၡမေပးေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဖုန္းမဆက္ေတာ့ပါဘူး'

'ေ႐ႊေအး....၊ ေ႐ႊေအး'

ကၽြန္မ ဘယ္လိုပဲ ေခၚေပမယ့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းဟာ 'ဂြပ္' ခနဲျမည္တဲ့ဖုန္းခ်သံနဲ႔ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခဲ့သြားပါၿပီ။ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ခ်လိုက္႐ံုကလြဲလို႔ ကၽြန္မ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ စက္ကေလးေရ၊ မင္းကိုငါ ျဖဳတ္ပစ္တာပဲ ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႔။ ဖုန္းေျဖစက္ကေလး ေဘးနာမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ျပကၡဒိန္ေလးထဲက လွည္းယဥ္ကေလးနဲ႔ ျမန္မာသမီးပ်ိဳေလးက ျပံဳးျပံဳးေလးကၽြန္မကို ၾကည့္ေနတယ္။ အလို... ကၽြန္မ စက္ကေလးကို ျဖဳတ္ဖို႔ စိတ္ကူးတဲ့ေန႔ဟာ ဇန္န၀ါရီ (၁)ရက္၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုထဲကို ခ်င္းနင္း ၀င္ေရာက္တဲ့ ေန႔ပါလား....။ ။

.........................

ႏုႏုရည္ (အင္း၀)

ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၉၄။

.........................
                    မာယာ online magazine မွာတင္ထားတဲ့ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ရဲ႕ကလ်ာမဂၢဇင္း၊အမွတ္ ၁၉၄ မွာေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္တဲ့ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီဝတၳဳ ထဲကအျဖစ္အပ်က္ကေလးက ရီရမလို ငိုရမလိုအျဖစ္ကေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ဒီဝတၳဳ ကိုကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီးရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ခံစားလိုက္ရတယ္။                                       ကဲ........ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ ဘယ္လိုလဲ။