တစ္နွစ္ျပည့္ခြင့္ရဖို႔အေရး ေျခာက္လေလာက္အလိုကတည္းက အလုပ္ထဲမွာ မန္ေနဂ်ာကို ႀကိဳတင္ခြင့္တင္ထားရတယ္။ သူလိုကိုယ္လို ခြင့္ျပန္မယ့္သူမ်ားေတာ့ ႀကိဳတင္အလွည့္က် ဇယားခ်ထားနိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ ခြင့္ျပန္ဖို႔တစ္လအလိုမွာ မန္ေနဂ်ာက အတည္ျပဳလက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္မွ ခြင့္စာကို စီမံေရးရာဌာနကိုတင္ရမွာျဖစ္တယ္။ အေပါက္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မာန္တက္ေနတဲ့ စလံုးမေတြမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုမၸဏီက စီမံေရးရာဌာနကို ပံုမွန္ဆိုသြားရမွာ ဝန္ေလးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စီမံက ကၽြန္ေတာ္တင္ထားတဲ့ခြင့္ရက္နဲ႔ ခံစားခြင့္ရက္ကို တြက္ခ်က္ၿပီး ေနာက္လ လစာထဲကေနျဖတ္ထားမဲ့ လုပ္ခေငြပါ တစ္ခါတည္းတြက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကုမၸဏီက ကိစၥဝိစၥ ေတြ ၿပီးတာနဲ႔ လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ ပင္နီစူးလားပလာဇာကို ေျပးရတယ္။ နီစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းကို ေမးၿပီး အဆင္ေျပနိုင္မယ့္ဆိုင္ကို သြားတာေပါ့။ ဒီဇင္ဘာလ ခရစၥမတ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အိမ္ျပန္ ၾကမယ့္လူေတြမ်ားေတာ့ လက္မွတ္ကိုလြယ္လြယ္ကူကူမရဘူး။ မက္ကတ္တင္းေကာင္းတဲ့ အစ္မႀကီးကေတာ့ အသြားလက္မွတ္ေတာ့ရွိေၾကာင္းနဲ႔ အျပန္လက္မွတ္ကေတာ့ ဝိတ္တင္းနဲ႔ပဲရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဝိတ္တင္းကိုလည္း အမ္ေအအိုင္မွဝယ္တဲ့လက္မွတ္ ဆိုရင္သူတို႔အေနနဲ႔ လုပ္ေပးရင္အဆင္ေျပနိုင္ေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ကို ေရာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ တက္ၾကြေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ေရာင္းသူရဲ႕ မတ္ကတ္တင္းေကာင္းမွဳကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတို႔ဆီကပဲ ဝယ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ လက္မွတ္ဖိုးေငြမရွင္းခင္ရက္နဲ႔ ေငြရွင္းၿပီးေနာက္ရက္ သူေျပာတဲ့စကားက ေတာ္ေတာ္ ကြာသြားတယ္။ ဝိတ္တင္းျဖစ္ေနတဲ့ အျပန္လက္မွတ္ကို သူတို႔အေနနဲ႔ လုပ္ေပးလို႔မရေၾကာင္းနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္မွ အမ္ေအအိုင္ရံုးမွာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္းဆိုရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာျပန္ေရာ။ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ သူတို႔ရံုးခြဲကိုေတာင္ မသြားဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္မွာလိုက္ေသးတယ္။ နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္ျပန္ဖို႔စီးေတာ္ယဥ္လက္မွတ္ကေတာ့ တစ္ေၾကာင္းစာ အဆင္ေျပသြားၿပီ။
ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီဆံုးတစ္ခုက နိုင္ငံျခားမွာသြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆို မျဖစ္မေနလုပ္ရမဲ့ သံရံုးသြားအခြန္ေဆာင္ျခင္းအမွဳ လုပ္ရတယ္။ အခြန္ေဆာင္ျခင္း ဆိုတဲ့ေနရာမွာ နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုအေၾကာင္းအခ်က္ေတြေၾကာင့္ အခြန္ေဆာင္ရတယ္၊ အခြန္ေတာ္ေငြေတြဟာ ဘယ္လိုလည္ပတ္စီးဆင္းတယ္ဆိုတာ နားလည္သည္ျဖစ္ေစ မလည္သည္ျဖစ္ေစ ျပည္ပကို ျပန္လည္ထြက္ခြာတဲ့အခါ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတိုးလို႔ရဖို႔ ရွိတဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္အရးႀကီးတယ္ဆိုတာ နားလည္ၿပီးသားျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ ရံုးကခြင့္ယူၿပီး မနက္ေလးနာရီ အိမ္ကေနစထြက္ခဲ့တယ္။ စလံုးမွာေနလာတဲ့ ဒီအေတာအတြင္း မနက္ေလးနာရီေလာက္ အိပ္ယာကထရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒါပထမဆံုးပဲ။ အခ်ိန္မေတာ္ သြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ပံုမွန္ေစ်းထက္ပိုတဲ့ တက္စီခလည္းေပးရတယ္။ သံရံုးေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အခြန္ေဆာင္မဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ လူတစ္ခ်ိဳ႕ သံရံုးေရွ႕ ေျမာင္းနံေဘးမွာ အိပ္ေနတာကို အရင္စေတြ႕ကတည္းက စိတ္က မသက္မသာျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ေနၾကတာလဲ ေတာ့မသိဘူး စာရြက္ ပိုင္းေလးထဲမွာ နံပါတ္စဥ္ကို ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အလွည့္က အေယာက္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စိတ္ေမာေမာနဲ႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာသံရံုးက အထူးစီစဥ္ေပးထားတဲ့ ကားလမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚ ထိုင္ခ်ရင္း အခြန္ေဆာင္ရင္ ၾကံဳေတြ႕ရမဲ့ အခက္ခဲေတြ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္နိုင္ဖို႔ ေဘးနားကေတြ႕တဲ အစ္ကိုေတြနားက စနည္းနာရတယ္။ မနက္ခင္းလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ လူတစ္ခိ်ဳ႕ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္သြားတာကိုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေပးၿပီး မနက္ကိုးနာရီ သူတို႔အလုပ္လုပ္မဲ့အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဗ်ာ ဒါမ်ိဳးဒုကၡကခုမွပထမဆံုး ၾကံဴဖူးတာမွ မဟုတ္တာ က်င့္သားလည္း ရေနပါၿပီေလ။ ကိုးနာရီထိုးေတာ့ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ စလံုးတရုတ္ အဖိုးႀကီးက သံရံုးတံခါးလာဖြင့္ေတာ့ အထဲကိုဝင္လို႔ရၿပီ။ အထဲမွာ ထိုင္စရာခံု အနည္းငယ္က လာတဲ့ လူအေရအတြက္နဲ႔ မမၽွတဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕ဟိုနားဒီနားမွာရပ္တဲ့လူကရပ္ အျပင္မွာဖိနပ္ခုထိုင္တဲ့လူကထိုင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ လာတဲ့လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္လုိက္ရင္ အိပ္ေရးပ်က္တာေရာ စိတ္မၾကည္လင္တာေရာဆိုေတာ့ သနားစရာပံုေလးေတြကိုျဖစ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ငါးေယာက္စီ အလွည့္က်ေခၚသံနဲ႔ အတူကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ပါၿပီ။ သံရံုးရဲ႕ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ခပ္ဝဝအန္တီႀကီးက အခြန္ေဆာင္မွာလား သက္တမ္းတိုးမွာလားလို႔ ေဟာက္သံနဲ႔ေမးပါတယ္။ တစ္မနက္လံုးအခ်ိန္ကုန္ခံေစာင့္ရ၊ အိပ္ေရးပ်က္ရ၊ အလုပ္ပ်က္ရလို႔ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနရတဲ့အထဲ ေဟာက္သံနဲ႔အေၾကာႀကီးလာေျပာလို႔ စိတ္တိုေနေပမဲ့ မ်က္နွာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတတ္နိုင္ဆံုးျပံဳးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္အေဟာက္မခံရေအာင္နဲ႔၊ ကိုယ့္ကိစၥျမန္ျမန္အဆင္ေျပဖို႔႔ပဲေလ ဆိုတဲ့စိတ္ရယ္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ေဟာၾကားသြန္သင္ေတာ္မူတဲ့ ခႏီၱစတရား ကိုလက္ကိုင္ထားလို႔ေပါ့ဗ်ာ။ သံရံုးကိုသာတစ္ေန႔တစ္ေခါက္လာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နိဗၺာန္ ျမန္ျမန္ ေရာက္နိုင္တယ္။ တေယာက္တစ္မ်ိဳးမတူညီတဲ့ အခြန္နွုန္းေတြနဲ႔ တစ္လစာေလာက္ရွိတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ ေခၽြးနဲစာေလးလဲ ေပးေဆာင္ၿပီးသကာလ သက္ျပင္း ခ်သံနဲ႔အတူ ေနာက္နွစ္မွေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာရမဲ့ ရံုးေတာ္ႀကီးကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ နွေျမာလိုက္တာမွမ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္ဗ်ာ။ ထားလိုက္ပါေတာ့ကိုယ္မွဘာမွမတတ္နိုင္တာပဲေလ။ အိမ္ျပန္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး လူၾကံဳထည့္ေပးလိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာဓေလ့ကို စတင္ရင္ဆိုင္ ရတာပါပဲ။ စလံုးလိုကၽြန္းနိုင္ငံေသးေသးေလးမွာ လက္ရွိ ျမန္မာဦးေရကလည္း နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အရင္ကတည္းကခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိသလို စလံုးေရာက္မွ ေတြလို႔ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မနည္းဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြခိုင္းတာကို ျငင္းပယ္ေလ့မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေပးလိုက္တာေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ေဖေဖ၊ ေမေမ နဲ႔ အမ်ိဳးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခ်ိဳ႕ ဝယ္ကာ အိမ္ျပန္လမ္းကိုနွင္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အမ္ေအအိုင္ေလယာဥ္ေလး ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ကို ဆိုက္ပါၿပီ။ လူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာကိုျဖတ္ရေတာ့မယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုျပန္တာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ကုမၸဏီိကခြင့္စာ၊ အခြန္ေဆာင္းၿပီးေၾကာင္းေျပစာနဲ႔ တျခားလိုအပ္မယ္ထင္တဲ့စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပင္ဆင္လာခဲ့ ၿပီးသားျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ ေကာင္တာမွာကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ ကေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲကဘာေတြနွိုက္ၿပီးေပးလိုက္တာလဲေတာ့ မသိဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေဏွာက္နဲ႔လဲစဥ္းစားလို႔လိုက္မမီွဘူး။ ထားပါေတာ့၊ ဒီတစ္ခါကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္။ ခြင့္စာပါတဲ့အတြက္ စလံုးျပန္ထြက္ရင္ဒီေဖာင္း မလိုေအာင္သူေပးတဲ့ ေဖာင္တစ္ခုထဲမွာ ျဖည့္စရာရွိတာ ျဖည့္ေနတုန္း အဲဒီဝန္ထမ္းဦးေလးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္နွာကို မၾကည့္ပဲ " ညီေလး၊ မင္းနိုင္ငံျခားက ျပန္လာတာဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲကြ" လို႔ေမးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းႀကိဳတင္ စဥ္းစားထားၿပီးသား ျဖစ္တာမို႔ ဟိုမွာသိပ္အဆင္မေျပေၾကာင္းနဲ႔ လက္ရွိကမာၻ႔ေငြေၾကးဂယက္ေၾကာင့္ လစာေလွ်ာ့ခံတဲ့အတြက္ ဘာမွ်ေတာင္ ဝယ္မလာနိုင္လို႔ စိတ္မရွိပါနဲ႔ခင္ဗ်ာလို႔ေျပာၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ အျပင္ ေရာက္ေတာ့ တကၠစီသမားေတြဆြဲလားရမ္းလား လာလုပ္ေတာ့တာပဲ။ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ ေဈးတည့္လို႔ သူလိုက္ျပတဲ့ကားကိုေတြေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဘာလို႔ဝမ္းသာ သြားတာလဲလို႔ထင္လဲ။ ကၽြန္႔ေတာ့္တစ္သက္ ဒီလိုကားမ်ိဳးစီးရလိမ့္မယ္လို႔ တစ္ခါမွေတြးမထားမိလို႔ပဲ။ ဘယ္လိုကားမ်ိဳးမို႔ဒီေလာက္ညႊန္းေနတာလဲလို႔ မေမးနဲ႔ အနက္ေရာင္ကားႀကီးေရွ႕မွာ "စီးပြား/ကူးသန္း" ဆိုတဲ့ဆိုင္းပုဒ္နဲ႔ဗ်။ ဟဲ..ဟဲ..တကၠစီဆိုတဲ့ ဆိုင္းပုဒ္ေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔......လိုရာခရီးကိုခန္႔ခန္႔ႀကီး ေရာက္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ ရန္ကုန္မွာတစ္ညတာခရီးတေထာက္နားခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ အိပ္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရသူဆိုျပတဲ့ အဆိုေတာ္တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ "ေမွာင္နဲ႔မဲမဲ လေရာင္လဲမသဲကြဲ၊ ေခၽြးကေလးစို႔ အေျပးကေလးမို႕လာခဲ့ပါလား" ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုခုထိဆိုညဥ္းေနမိတုန္းပဲ။ ေနာက္ေန႔ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေန႔လည္ခင္းကားနဲ႔ ေမြးရပ္ရွမ္းကုန္းေျမကို ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။
.
ကေလာအလြန္ေတာင္ေပၚလမ္း
.
လမ္းခရီးမွာစိတ္ပင္းပန္းလို႔ အိပ္ေပ်ာ္မယ္လုပ္ရင္ မွတ္ပံုတင္စစ္ဆိုလို႔ ေအာက္ဆင္းရတာ ကေတာ့ခဏခဏပဲ။ ဘုရားငါးဆူလမ္းခြဲေက်ာ္ေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္လို႔ နွစ္ခ်က္တီးေနပါၿပီ။ ေတာင္ေပၚကို စတက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဒီဇင္ဘာအေအးဓာတ္ကစိုးမိုးေနေပမယ့္၊ ေမြးရပ္ေျမကိုေရာက္ေတာ့မွာမို႔ရင္ထဲကေတာ့ ေႏြးေနတယ္။ အျပင္မွာေမွာင္မဲေနေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ေတာ့ပဲ ေတာင္တန္းေမွာင္မဲမဲေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းလည္းမသိဘူး မ်က္ရည္ေတြလည္းအလိုလိုဝဲေနတယ္။ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကိုေက်ာ္ေတာ့မိုးလင္းေနပါၿပီ။ နွင္းေတြပိတ္ေမွာင္ေနတဲ့ ဒီဇင္ဘာရွမ္းေျမကေတာ့ အရင္လို လွေနဆဲပါပဲ။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔ႀကိဳေနတဲ့ အေမ နဲ႔ အေဖ ကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးဖက္ၿပီးငိုလိုက္မိေတာ့တယ္။ ေလာကရဲ႕ရိုက္ခတ္တဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းခဲ့တာေတြ ခဏေလးအတြင္းမွာေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒါ..မိဘေမတၱာနဲ႔ေမြးရပ္ေျမရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြျပန္လည္ရွဴရွိုက္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ေပါ့။
ေနာက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေနတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ ဘဝအေတြအၾကံဳေတြကို အာရုံစိုက္နားေထာင္ေနတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမကို ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုျပလိုက္တယ္။ဒီလိုပါ........
" ေဝဟင္မွာ ေလဟုန္စီး ရီးေလးေလးခိုကာရယ္၊ အေဖ့ဆီကို မနားတမ္းဝဲပ်ံကာရယ္ ခ်စ္ခြန္းေတြ ဖြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာ အေမ့ကိုႏြဲ႕ဆိုးဆိုးလိုက္ခ်င္တယ္.......xxxxxxxxxxxxxx..........
xxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxx
အေတာင္ပံေလးမ်ား ရနိုင္ရင္ေတာ့လိုခ်င္သားကြယ္၊ ဒါမွခ်စ္တဲ့ အေမရွိရာ အခြန္မေဆာင္ပဲ သားလည္းျပန္နိုင္မယ္.......
xxxxxxxxxx.......................
..
